Terwijl ik dit blog schrijf denk ik terug aan het moment dat ik die verbinding voor het eerst weer in volle glorie mocht ervaren zoals ik die ervoer tijdens mijn eerste uitzending. Het was op de reünie van het 17e in Oirschot ter gelegenheid van het 75 jarig bestaan. Als ik de foto’s bekijk dan weet ik bijna zeker dat de kraker, “Je krijgt die lach niet van mijn gezicht al zou je wel willen…” op dat moment is gebaseerd. Het was in ieder geval de start van een hernieuwde vriendschap en kameraadschap die ons soms weer ouderwets dronken maakt, maar ons ook op de meest uitlopende plaatsen brengt en in contact brengt met prachtige mensen. Eerst leek het toeval dat wij telkens opnieuw toffe dingen meemaakten.
Echter na zoveel trips, klussen voor goede doelen en zelfs het omhoog dragen van een betonnen kruis, weet ik dat het dat niet is.

Stuk voor stuk bestaat ons groepje uit ruwe bolsters blanke pit, no nonsens en politiek correct gelul daar hebben we helemaal geen boodschap aan. Overigens betekent het niet dat wij een hekel aan politici hebben, al gebied de eerlijkheid te zeggen dat wij maar een favoriet hebben en dat is de burgemeester van Zelzate, toch eens over naturalisatie gaan hebben met de beste man. Niet toevallig ook iemand die niet in ik maar in wij denkt. Daar ligt ook onze kracht, niemand is belangrijker dan het collectief. Wat onze groep ook telkens doet is open staan voor anderen buiten ons groepje. Wij zijn volgens de wet veteraan en dat verbindt ons ook. Echter zorgt dat bij deze groep nooit voor het afzetten tegen of buitensluiten van niet veteranen. Het is vaak juist een startpunt omdat mensen zien wat de kracht van wij is. Zo hebben wij met onze klussen voor Veterans for Animals en zeker ook met het kruis in de duinen ervaren dat de kracht van wij niet exclusief is voorbehouden voor de veteranenwereld. In beide gevallen zijn er namelijk meer burgers belangeloos bij de initiatieven betrokken dan de mannen waar wij de diverse projecten mee gestart zijn.

Hiermee wil ik deze blog dan ook afsluiten, veel van ons hebben een kameraadschap mogen ervaren die je iedereen gunt zowel militair als burger. Die meerwaarde die je krijgt vanuit je opvoeding bij Defensie is zeker nu ontiegelijk waardevol voor de samenleving. Ik kan alleen maar zeggen probeer het te delen met de mensen om je heen dan kunnen er zomaar mooie dingen ontstaan. Het komende jaar zal ik daar dus mijn persoonlijke ervaringen over delen maar ook zal ik schrijven over de vele initiatieven die mij zijn opgevallen van hulp voor Libanon tot aan een kringloopwinkel.