Of ons baret nu blauw, rood, zwart, groen, olijfgroen of eender welke kleur is, tijdens een vredesmissie hebben we hetzelfde doel. Het leveren van een bijdrage aan vrede en veiligheid. Daarin heeft iedereen een andere taak en de ene missie is niet te vergelijken met de andere.
Punt is, zonder de ene eenheid kan de ander zijn werk niet doen. Iedere individu heeft een taak binnen het geheel en de uitvoering van eenieder heeft effect op de machine.
Tijdens het moment zelf sta je er niet altijd bij stil. Pas later ga je jezelf realiseren dat je onderdeel bent geweest van iets groots en voor mensen hebt leven hebt veranderd.
Helaas is in het verleden niet iedere missie even geslaagd, je bent behalve van je eigen kunnen en die van je eenheid ook nog afhankelijk van de politiek.
Neemt niet weg dat militairen iedere missie in beginsel ingaan om een positieve verandering te bewerkstelligen.

Zelf maakte ik deel uit van twee positief verlopen missies. We waren dusdanig aanwezig dat het nooit nodig is geweest om die aanwezigheid om te zetten in geweld. Sterker nog, het feit dat we er waren en de hoedanigheid waarin, droeg direct bij aan de rust en vrede in het gebied. Om het te concretiseren, we waren zwaar bewapend en goed getraind, maar ons ten alle tijden bewust dat we te gast waren in een ander land, met respect naar de bevolking. Respect dwingt respect af.

In de jaren nadat ik defensie verliet, heb ik mijzelf vaak afgevraagd of ik mijzelf terecht veteraan mocht noemen. Ik had mijn veteranenstatus en insignes dan wel. Echter, ik was nooit bij een vuurgevecht betrokken geweest.
In mijn belevening waren veteranen toch vooral mensen die tijdens WOII hadden gevochten om de vrede. Een gevoel dat onbewust gevoed werd door vragen van burgers als ‘Heb je wel eens iemand dood geschoten?’

Hoe meer ik erover na ging denken, hoe meer ik begreep dat dit soort mensen er gewoon niets van begrijpen. Dat je als militair bereid bent om de trekker over te halen als het moment daar is, betekent niet dat je er ook echt op zit te wachten. Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik deze vraag met nee kan beantwoorden.
Maakt het mij minder veteraan?

Net als iedere militair die op vredesmissie gaat, ging ik naar een gebied waar vrede en veiligheid niet vanzelfsprekend waren en net als iedere militair was ik mijzelf ervan bewust dat het kon gebeuren dat ik de hoogste prijs zou betalen. Dat risico neem je erbij, omdat je weet dat je op jouw manier een bijdrage kunt leveren aan een veiligere wereld.
Iedere veteraan heeft een ander verhaal, waarbij het ene verhaal wellicht spannender vertelt dan het ander.
Uiteindelijk zijn we allemaal veteraan.