Na enkele door Corona geannuleerde pogingen gaat in september 2022 weer een Wounded Warriors Cycle plaats vinden.

Waar de vorige fietstocht ging van Normandië naar Nederland, zal die nu plaats vinden in Bosnië. Het gezelschap zal er vanuit Nederland naartoe vliegen om daar te starten. In zeven etappes zullen de deelnemers een reis maken van 722 kilometer en bijna 11.000 hoogtemeters.
De tocht is onderdeel van het Wounded Warriors project en is overgewaaid uit de Verenigde Staten.
In tegenstelling tot andere vergelijkbare projecten, richt Wounded Warriors zich niet alleen op tijdens missie gewond geraakte veteranen, maar op iedere militair die gewond is geraakt tijdens diensttijd. Neem bijvoorbeeld een militair die op de Oirschotse heide met een been onder een Leopard terecht is gekomen en daardoor blijvende schade op heeft gelopen. Ook die is welkom.

Kijkend op de site, vallen al snel de volgende zinnen op.
‘Het team presenteert zich altijd als een eenheid in hun opvallende fietskleding. Nooit zal er een renner van het team worden achtergelaten.’
‘Waar passie, optimisme en kameraadschap samenkomen.’
Het zijn enkele van de kernwaarden die bij militairen hoog in het vaandel staan. Dat geeft het project herkenbaarheid.

We spraken met veteraan en auteur Niels Olav Roelen, die nauw bij dit project is betrokken.
Niels: ‘Na de tocht vanuit Normandië is dit de tweede keer dat ik meedoe. Het komt misschien vreemd over dat ik twee keer achter elkaar betrokken ben bij dit project. Zelf ben ik een veteraan en fietser, niet wounded, echter ik schrijf. Vanuit die hoek ben ik in het team terecht gekomen. Nadat het hier in Nederland is geadopteerd, is dit het grootste team geworden.
In januari gaan we een kick off maken door gezamenlijk te fietsen en trainen voor de tocht. We krijgen dan ook een workshop van Henk Lubbering (voormalig beroepswielrenner red.) die ons dan tips en trick zal geven over klimmen (en dalen).

Van de vorige tocht heb ik een verslag gemaakt die terug te lezen is op mijn site. Ook van deze tocht zal ik weer een verslag maken. Wellicht komt daar ooit een boek van, voor nu schrijf ik het in dagboekvorm.
Het hele idee hebben we neergelegd bij Checkpoint, die interesse hebben om alle dagboekfragmenten te plaatsen. Het zou een mooie plek zijn om de Wounded Warrior beweging meer bekendheid te geven.
Wat ik merk is dat gewonde soldaten mijn verhalen ook echt lezen. Vorige keer schreef ik telkens een verhaal over iemand uit de groep. Dan heeft die het zwaar, dan die. Of juist een mooie dag.
Dat maakt het bijzonder, maak je het herkenbaarder voor meer mensen dan wanneer je alleen over je eigen ervaringen schrijft. Zeker omdat het in feite over de gewonde soldaten gaat.

Als voormalig militair en veteraan is mijn voordeel dat de communicatie met gewonde soldaten soepeler verloopt, daar  ik veel beter begrijp waar hun verhaal vandaan komt, dan wanneer ik slechts schrijver was zonder militaire ervaring. Daardoor lukt het vaak een diepere laag te creëren. Je kunt aansluiten. Dat is echt heel fijn, het is hun tocht en vaak weet je woorden te kiezen die ze zelf niet hadden gevonden, waardoor je hun verhaal kunt versterken. Dan zien ze hun eigen verhaal vaak ook beter en begrijpen ze het ook beter.

Twee keer stond ik op het punt uitgezonden te worden, maar telkens kwam er iets tussen. Helaas dus nooit in Bosnië geweest. Voor mij is dit de kans om eindelijk te gaan.
Met het Wounded Warrior Cycling Team. Wat ik mooi vind is dit: Wanneer ik met mijn burger vrienden ga fietsen, gaat het om winnen. De beste zijn. De individuele prestatie, die voorop staat.
Bij het WWC gaat het niet om winnen, maar om samen die tocht doen, samen uit samen thuis elkaar helpen. De broederschap en ondersteunen waar kan.

Tijdens mijn eerste cycle tour in 2006 te Normandië, maakte ik tijdens de tocht foto’s waar telkens een miniatuur wielrenner op stond. De komt tijdens de komende tocht komt daar een miniatuur koe bij. Dan kun je op enigszins ludieke wijze de tocht via foto’s volgen.  Het is een geschenk van de Franse kunstenaar Van-Luc die ik in 2006 in Normandië ontmoette. Zijn werk kenmerkt zich door iets oer Hollands als koeien.
Vroeger alleen op schilderijen, maar tegenwoordig ook als metalen beelden. Speciaal voor mij maakt hij zo’n beeldje in miniatuur. Als het af is, zaagt hij er een poot af, verft hem in VN-blauw en geeft hem aan de voor en achterzijde een andere gezichtsuitdrukking. Een werk wat hij doneert, omdat hij het zo fantastisch vindt wat we met het WWC doen.