‘Hoeveel jonge beroepsmilitairen ken jij eigenlijk, die hun jeugd doorbrachten in Zeeland?’
Dat was de vraag van mijn Natres collega, toen we een aantal weken geleden in de Amarok op weg waren naar de korpsdag in Harskamp. Een vraag waar ik niet direct antwoord op kon geven.
Het kostte een paar minuten, toen had ik er een. Een neef van me dient bij de marine, maar nee. Verder kon en kan ik maar weinig mensen bedenken die aan die omschrijving voldoen.

Het was dat hij de vraag stelde op moment dat we juist een viertonner hadden gepasseerd. Dat is iets wat opvalt als je de provincie uitrijdt. Je komt veel meer militair vervoer tegen onderweg.
Logisch ook, want in iedere provincie bevind zich ook wel minimaal één kazerne. Iedere provincie, behalve Zeeland.

Eigenlijk heel bijzonder, als je erover na gaat denken. Zeeland is door de eeuwen heen, met haar havens, met de Westerschelde als vrachtroute naar Antwerpen en natuurlijk door de manier waarop het altijd in eilandjes opgedeeld is geweest, altijd een tactisch uitdagende plaats geweest.
Karel de Grote en Napoleon wisten het in hun tijd al en ook Hitler realiseerde zich dat Zeeland tactisch interessant is voor tegenstanders.
Niet voor niets was de Atlantikwall juist op deze plek langs de Noordzeeroute zo enorm versterkt, niet voor niets zetten de Duitsers Walcheren onder water toen ze het dreigden te verliezen en niet voor niets zetten de geallieerden er met de slag om de Schelde alles op alles om de provincie zo snel mogelijk te bevrijden van de bezetters.

Hoeveel beroepsmilitairen ken ik die hun jeugd doorbrachten in Zeeland? Vrij weinig. Als er iets is waar de krijgsmacht goed in is, dan is het wel profilering. Er zijn tal van momenten door het jaar heen, waarbij militairen in het openbaar zichtbaar zijn en vaak met voertuigen erbij. Een groep militairen in hetzelfde uniform gekleed, gedisciplineerd en getraind, een echte eenheid vormend en duidelijk bewust van de eigen rol en aanwezigheid. Dat maakt al indruk op volwassenen, laat staan op kinderen.
Wanneer je als kind een keer een open dag van de krijgsmacht, ongeacht welk onderdeel, meemaakt of een beëdiging van een militaire eenheid, dan is de interesse eigenlijk al gewekt. Goed voorbeeld doet goed volgen, zoals de een na laatste zin van het Fuselierslied van de Prinses Irene brigade luidt.

Recenter geleden volgde ik de ARP in Oirschot. De ARP is een training van een week waarin de militaire basisvaardigheden verder uitgediept worden en deze vond dus plaats op de Oirschotse heide. Het was decennia geleden dat ik daar had gelopen en tijdens een van de laatste dagen daalde ineens het besef binnen. Hoeveel herinneringen daar lagen. Voor ik het doorhad, liep ik het Fuselierslied te zingen en nadat ik had afgesloten met een morbide lach, realiseerde ik me dat een  jonger groepslid mee had geluisterd. Hij vroeg me naar het lied, waarop ik een aantal zaken rondom de geschiedenis en traditie van het 17^e vertelde. Het mooie was dat hij duidelijk geïnspireerd leek te worden. Als men hem op dat moment had gevraagd hoe hij erover zou denken om ook bij het 17^e te gaan werken, had hij zomaar eens voluit ja kunnen zeggen. Over een goed voorbeeld gesproken.

Vroeger had je een landmacht kazerne in Middelburg en een Marine kazerne in Vlissingen. Dan was er in ieder geval de aanwezigheid van de krijgsmacht en daarmee van regelmatig ceremonieel.
Voldoende mogelijkheden om jonge mensen te inspireren ook bij de krijgsmacht te komen werken.
Die gedachte alleen maakt dat ik het zou toejuichen wanneer er eindelijk weer een kazerne in Zeeland zou verrijzen.