“Ah, je bent een spijtoptant!” Daar moest ik even over nadenken. ‘Ben ik een spijtoptant?’ vroeg ik mijzelf af.

Het was december 2009 en ik was die week begonnen als junior planner bij het toenmalige herstelpeloton 17 pantserinfanterie bataljon in Oirschot. Ik was vier jaar buiten Defensie geweest.

‘Een spijtoptant is in het algemeen iemand die een keus heeft gemaakt en daar later op terug wil komen omdat hij spijt heeft van die keus. ‘ Dat zegt Wikipedia.

“Nee ik heb geen spijt”, zei ik tegen die collega. “Wel ben ik blij om weer terug te zijn, ik heb het gemist.” Spijt had ik immers niet van mijn keuze om Defensie na zeven jaar en één uitzending te verlaten. Na mijn MTS opleiding was ik in november 1998 op de KMS in Weert begonnen met de onderofficiersopleiding. Als twintig-jarige bestemd om sergeant BBT Wielvoertuigen te worden bij het Regiment Technische Troepen. En dat werd ik. Na in die jaren veel te hebben gezien en geleerd en daarbij een pracht van een tijd te hebben gehad tijdens meerdere functies, was ik in 2005 benieuwd wat het burgerleven mij kon bieden. Privé had er ook wat gespeeld wat mij bezighield en ik wilde wat anders.

Mijn eerste baan buiten Defensie was die van Verkoper Truck onderdelen. Gaandeweg kwam ik erachter dat ik niet over buitengewone verkoop gaven beschikte. Dat werd dus niets. Ik kon uiteraard alle delen herkennen, van luchtbalgen tot remvoeringen en van ABS regelaars tot contourverlichting. Maar verkopen…nee dat was niet mijn ding.

Een nieuwe sollicitatie bracht mij bij een landelijke uitlaat- en bandenservice. Alle verhalen die de ronde deden over de soms bedenkelijke verkoopmethodes waren geheel gebaseerd op waarheid, zo kwam ik achter. Iets wat mij tegen de borst stuitte. Immers iets wat goed is, is goed. Iets wat stuk is, is stuk. Ben ik van mening.

Overbodig om te stellen dat ik verder ging kijken naar een baan die meer bij mij paste. De concurrent lonkte, dit bedrijf was eerlijker naar de klanten toe, iets dat mij aansprak. Verder werd ik naast Assistent Vestiging Chef ook APK Keurmeester. Erg leuk werk tot er periodes kwamen waarin je werkelijk gek werd gebeld door klanten (pas iets later werd er een hoognodig landelijk call center opgericht), je tegelijk dringend nodig was in de werkplaats en de balie vol stond met klanten. Het was gekkenwerk, of althans; dat was het in mijn beleving.

Bij baan nummer vier stond ik op een regenachtige dinsdagmiddag uit het raam te kijken, wat uitkeek over het industrieterrein. Ik besefte mij daar terplekke: ik wil naar buiten, ik wil met mensen werken in het veld, ik wil met enkele tonnen aan materiaal en een aantal monteurs in de groep, in missiegebied de maten ondersteunen.

Het was simpel, ik miste drie dingen:

• Veel verantwoordelijkheid krijgen en daarmee het vertrouwen krijgen;
• De variatie; sleutelen, sporten, oefenen, slap ouwehoeren, onderhoud en ja: zelfs appèls, en;
• Bovenal; het ‘wij-gevoel’. Het ons-kent-ons, de teamgeest die Defensie uniek maakt. De eerlijkheid: ja dingen zijn of gaan soms waardeloos, maar we werken samen aan ‘beter’…het is gedeelde smart.

En dus doorliep ondergetekende opnieuw het traject, sprong door alle hoepels van het keuren en de gesprekken etcetera. Tot de voormalige sergeant-1, de sergeant-1 Planner werd. (Nee, ik heb niets gewonnen met mijn uitstap) Dankzij zo’n periode buiten Defensie weet je des te beter wat je wel en niet aan Defensie hebt. En is relativeren ook makkelijker.

Tot op de dag van nu, inmiddels als sergeant-majoor en twaalf jaar na terugkeer (op het moment van schrijven van deze blog als Commandant Diagnosegroep), heb ik nog geen seconde spijt gehad van de beslissing om weer militair te worden.

Met vriendelijke TD-groet!