Vorige week kreeg ik een bericht van een tolk uit Afghanistan. Hij vertelde me dat het met mij gediend had in Uruzgan en wilde gebruik maken van de tolkenregeling.

Eerlijk gezegd kon ik hem niet meer herinneren, maar dat is ook niet vreemd na veertien jaar als het niet onze vaste tolk is geweest. Ik ging doorvragen of hij mij bewijzen daarvan kon tonen. Helaas had zijn moeder alle bewijzen die hij had verbrand, uit angst voor vergelding van de Taliban. Navraag bij andere tolken met zijn naam mochten ook niet baten. Zij vertelde me: “We hebben foto’s nodig want wij gebruikte bijnamen en die zijn niet altijd bijgebleven”

Met dit nieuws ben ik terug gegaan naar de tolk en hij gaf mij een recente foto, maar ook op deze foto werd deze man helaas niet herkend. Toch verteld hij mij dingen die je bijna niet kan weten als je niet op het kamp heb gezeten tijdens de tijd dat ik ook verbleef. Dus ik bleef ik hoop houden dat dit wel eens een tolk had kunnen zijn. Ik vroeg hem een oude foto die rond onze tijd van Uruzgan genomen is. Die gaf hij mij, ik liet hem aan een tolk zien die met hem op dan kamp zou hebben gezeten en we hadden een match! Toen ik vertelde aan de tolk was hij buiten zinnen en stuurde mij een foto van zijn dochtertje die niet kon stoppen met huilen van geluk. En dan wordt je veteranen hartje toch wel heel erg klein.

Dat zijn de mooie kanten van mij werk, maar mijn gedachte ging al snel uit naar mijn vriend W. Hij zit vast in Tarin Kowt samen met zijn vier dochters en zijn vrouw. W heeft mij geholpen een van onze tolken waarmee ik nauw samen heb gewerkt uit Uruzgan te halen. Zonder de hulp van W was dit zeer zeker niet gelukt. Het district waar hij woonde was gevallen en de tolk zat vast op een Afghaanse basis dat inmiddels ook al in handen van de Taliban is. Omdat hij bekend was en ook goede vrienden was met de voormalig Politie commandant was de tolk een gewild doelwit van de Taliban. W heeft ervoor gezorgd dat hij met een bevoorrading helikopter mee mocht naar veiliger gebied. Ook houd hij mij op de hoogte over de situatie in Uruzgan die ik weer via mijn Facebook pagina deel met andere veteranen. W wordt ook bedreigt door de Taliban, omdat hij voor veel westerse organisaties heeft gewerkt zoals Save the Children en Cordaid. Helaas heeft hij nooit voor de Nederlanders gewerkt, waardoor hij niet in aanmerking komt voor de regeling.

Ondanks alles blijf ik mijn best doen om hem daar vandaan te krijgen, want zoals W mij vertelde toen ik hem bedankte voor zijn hulp zei hij: “That’s what friends are for”

• Vanwege veiligheid heb ik de betrokkene W genoemd