Shanna Baauw is vijfendertig jaar en moeder van twee kids. Levy (bijna 12) en (Mecx bijna 10).

In 2006 nam ze van Juli tm Dec deel aan TFU1/BG Tarin Kowt, Afghanistan. Als LSO en gpc HF.
Van Feb tm juni 2016 ging ze als Foxtrot van de ISRCOY mee op missie met MINUSMA 5 naar GAO in Mali.

Staat van dienst

• Opgekomen in mei 2004 AMO in Oirschot.
• Augustus 2004 gestart KMS in Weert.
• Januari 2005 start VTO Verbindingsdienst in Ede.
• September 2005 paraat bij 101 CISBat in Stroe als groepscommandant (gpc) High Frequency (HF) radio groep, van de Charlie compagnie 2^e
• Augustus 2007 Foxtrot//Incidentmanager jr. bij 420 Hospcie.
• Augustus 2012 Instructeur lichte wapens op de Infanterie Schietschool in Harskamp.
• Januari 2015 Foxtrot bij Elektronische Oorlogsvoering (EOV) in ’t Harde.
• Januari 2018 Sgt Operatien en Opleidingen binnen 2pel van de C-Cie van 101Cisbat in Stroe.
• Februari 2019 reorg. en Sergeant Majoor Opleiding&Operatien (SMO) van de Bravo compagnie van het C2ostCo in Stroe.
• Oktober 2021 Start SM/mentor van een KMS Vaktechnische VerbindingsOpleiding, KMSVTO SCHLVBDD in Amersfoort.

Groepscommandant bij het 101 CISBat, Incidentmanager bij 420 Hospcie, Instructeur op de Infanterie schietschool, Foxtrot bij Electronische oorlogsvoering. Het klinkt gevarieerd. Is dat ook zo?
Dat valt nogal mee. Op een na, zijn het allemaal verbindingsstoelen. Enkel andere eenheden. Ik zie dit als breed en sterk georiënteerd. Het uitstapje infanterieschool is wel heel bijzonder als vrouw en verbindelaar. Het zit zo dat je tenminste één instructie stoel dient te draaien als sgt/sgt1 en ik vond dat gaaf. Ik was al HSI (hoofd schiet instructeur), kazerne zat dichtbij huis en  met kleine kinderen was dit dus maximale winst.
Overige functies zijn inderdaad steeds op een ander niveau of werkvlak geweest, maar wel als specialist en adviseur verbindingen. Bij defensie dien je om de drie jaar (tegenwoordig vier) te wisselen van stoel. Ik heb mijzelf wel kunnen blijven specialiseren in het verbinden.
Ik heb dit als zeer prettig ervaren. Niet voor niets dien ik nog altijd met veel passie, plezier, zin, inzet en motivatie.
Ik ben een echte militair in hard en nieren. Altijd uitdagend werk, oké sommige momenten minder uitdagend, maar ook dat hoort erbij. Veel wisseling, vele soorten persoonlijkheden. Je ziet wat van Nederland en andere landen te wereld. Die je normaal niet zou zien.
Dat ik op deze wijze mijn steentje kan bijdragen binnen de maatschappij is iets dat mij trots maakt!

Mooi om te horen en terecht. Wat maakte dat je koos voor een carrière in het groen? En zou je mensen adviseren om bij defensie te gaan?
Geen idee, als klein meisje ben ik ooit ergens door getriggerd, maar zou het niet specifiek kunnen benoemen. De reden sowieso is dat ik uitdaging zoek en nodig heb. Altijd net even anders dan normaal. En dat heb ik gevonden.
Maar om nu te zeggen dat ik anderen zou aanraden om in dienst te gaan? Het ligt eraan wie. Ik kan daar nu geen eenduidig antwoord opgeven. Ik vind het te gek! Maar dat vind en kan niet iedereen. Mindset, doel, metaal/fysiek fit, doorzettingsvermogen, wil & kunnen is toch wel benodigd.

Je bent als social media coördinator sinds zo’n halfjaar bij DTV betrokken. Wat vind jij eigenlijk van De trotse veteraan en van de manier waarop met name de Facebook (in meerdere opzichten) is gegroeid?
Ik vind DTV te gek, uiteraard!
De visie is fantastisch en ook de reden om mijzelf bij beheer te voegen nadat ik gevraagd werd. We willen graag erkenning/erkent worden. Maar dat is naar mijn inziens een wisselwerking. Dat wil zeggen dat ik vind dat wij ook openkaart moeten spelen, zoveel als mogelijk moeten delen en/of beantwoorden. Ons persoonlijk niets aantrekken, ook al is dat soms zeer moeilijk. Maar het inleven in de ander, bijvoorbeeld een burger voor het gemak; want die weet nou immers niets of weinig. En kennen enkel de berichtgevingen in de media. Flarden dus. Kun je ze niet kwalijk nemen. Daarbij heeft een ieder een eigen mening, of dit nu klopt of niet Daar moeten wij dan maar iets meer in schakelen indien nodig. Zo ontvang je respect, erkenning en uit eindelijk waardering.

De ontwikkelingen op onze site/pagina vind ik  mega en ben ik trots op! We zijn er nog lang niet, maar de basis van de fundering staat, deze moet nog wel meer fundament en stabiliteit krijgen, maar dat gaat ons lukken. We worden gezien en gehoord, bevraagd en ze willen ons ‘gebruiken’. Goede zaak toch?

Zeker, waar gaat het heen?
Waar ik naar toe zou willen… Een fenomeen! DTV moet het fenomeen van erkenning, respect en waardering worden. Met samenwerkingen uiteraard, en naar het gros kijken en niet naar de mogelijk negatieve ‘minderheden’/meningen.

Wat we voeden gaat groeien en bloeien! Dat is het motto!

Actief dienende militairen lijken vaak op een andere wijze bezig te zijn met hun veteranenstatus. Wat betekent het voor jou?

Niet iets specifieks denk ik. Ben trots maar hang er verder geen bijzondere zaken of verwachtingen aan, vind het heel persoonlijk en heeft voor mij veel waarde.
Niet dat ik het er vaak over heb. Het komt wel eens ter sprake op een verjaardag waar voor mij nieuwe mensen zitten en dan vertel ik uiteraard trots hoe en wat.

Zoals gezegd ben ik tweemaal uitgezonden geweest.
Afghanistan was vechten en oorlog, Mali was onder de vlag van de VN. En daar hadden wij als Nederlanders de taak om inlichtingen te vergaren, om zo zaken in kaart te brengen. Veel hoger en gecompliceerder niveau dus.
Als ik mag kiezen met mijn hart…? Vechten! Genuanceerder… geen VN meer. Dit heb ik als suf en saai ervaren, weinig militairs aan. In deze missie althans, dit is telkens anders natuurlijk.
Als ik met verstand kies als moeder zijnde uiteraard VN op dit niveau, gevoelsmatig voelt dat veiliger.

In Afghanistan hielp ik mee met het opbouwen van de base.
Ja, toen wij aankwamen zat de echte Redeployment al, maar wij van TFU1 zijn ruim een maand eerder ingevlogen als verbindelaars dan de rest. Dit om het glasvezel en communicatienetwerk uit te rollen en gereed te hebben voor 1 augustus 2006, want dan zou de eerste echte lichting binnenkomen BG1.

Het kamp was toen nog heel klein en moest gereed gemaakt worden voor de ruime 1200 man die er gelegerd zouden moeten worden. Samen met de ontwerpploeg van de Genie gingen we aan de slag, bouwplannen vs kabellijn plannen. Ook zouden sommige al reeds bestaande objecten/kantoren herbouwd en/of verhuisd worden. En dienden ook opnieuw of her bekabeld te worden.
Samen met mijn groep waren wij verantwoordelijk voor het implementeren en bekabelen van het PIT&DUCT systeem. Dat zijn putten die met grote PVC buizen ondergronds gekoppeld zijn. Waardoor we dan weer alle glasvezel, koper en UTP konden trekken.
Niet op alle stukken kon dit al, gezien de bouwactiviteiten door de genie. Dit tot grote ergernis, want dan lagen de kabels dus op de grond of middels overspanningen over het gehele kamp en dit liep dus nog al eens mis, grote manoeuvrerende voertuigen, te hoge voertuigen of een nieuw complex op de niet gecoördineerde locaties, zorgden voor vele kabelbreuken en extra werk.
Maar na hard werken, zweten en blaren op de handen waren we wel gereed voor de hoofdmacht zijn intrede deed.

Een moment dat ik in die missie als bijzonder ervaren heb is dat ik voor ‘even’ moest ondersteunen op Forward Operating Base (FOB) MARTELLO. Dit was een logisch/onlogisch vooruitgeschoven kamp op de Nederlandse convoyroute van Tarin Kowt naar Kandahar. Heb hier 12Ccie RED DEVILS van van HEUTZ ondersteund middels een lange afstand verbinding met mijn HF-post. Ben daar ook ingezet voor andere doeleinden, waardoor ik uiteindelijk ook mee in patrouilles liep t.b.v. het fouilleren van de Afghaanse vrouwen.

Nu terug kijkend zou ik graag nog eens terug willen naar Afghanistan. Alleen nu is die missie niet meer, evenmin als het kamp. Had het wel gaaf gevonden om te zien hoe de base uiteindelijk geworden is, gezien ik het kamp heb mee helpen opbouwen als 1^e lichting

Je zegt het al, die missie is niet meer. Sterker, alle Nederlanders zijn uit het gebied verdwenen, waardoor de Taliban vrij spel lijken te hebben en in snel tempo het land veroveren. Hoe ervaar jij dit? Wetende dat velen offers hebben gebracht om vrede in het land te brengen?
Ik had eerlijk gezegd niet anders verwacht. Mag en kan ik dit zeggen? Ik vind van wel. Het is eigenlijk wat ik al antwoordde bij de vorige vragen. Wat je voed dat groeit. Loslaten is dus…

Vind het wel treurig, geen idee wat te doen. De zaken omtrent de tolken e.d. dat vind ik een goede zet, zo is er toch weer aandacht en wordt daar aan gewerkt. Wel denk ik dat niet alles op te lossen is, dat we ook niet alles moeten en willen veranderen of naar onze westerse hand moeten zetten. Maar dit is mijn duidelijke en persoonlijke mening en dus niet perse als militair.