Op 16 juni 2007 werd de stad Chora aangevallen door de Taliban. Om de bevolking te beschermen, kregen de Nederlandse ISAF militairen in de Chora valei de opdracht de stad te beschermen. Een opdracht waar zij na een zware strijd van drie dagen uiteindelijk in slaagden.

Bij de slag kwam één Nederlandse militair om het leven tegenover zo’n tweehonderd Taliban, er kwamen echter ook burgers om het leven. Dit nadat de Taliban zich tijdens hun aanvallen tussen de burgers mengden.

Na eerdere, onafhankelijke onderzoeken van de VN, de NAVO, het Afghaanse parlement en defensie zelf, waarbij telkenmale aangetoond is dat Nederlandse militairen zich hielden aan het humanitair oorlogsrecht en zelfs nadat het OM geen reden meer zag om de zaak verder te onderzoeken, is er nu toch een rechtszaak (van nabestaanden) aangespannen over vermeend ‘ernstige schendingen’ van het humanitair oorlogsrecht tijdens de ‘Slag om Chora’.

De eerste zitting vond plaats op 29 maart en Hans van Griensven, die de slag om Chora leidde, zegt hierover het volgende.

‘Eerste dag van het proces rond Chora achter de rug; wordt 2 jun vervolgd. Advocaat Zegveld probeerde op een laaghartige wijze de sfeer te schetsen door te stellen dat de Nederlandse militairen minder waarde zouden hechten aan een Afghaans leven en voerde daarbij buitenlandse voorbeelden aan. Moreel verwerpelijk! Wij waren daar om het Afghaanse volk te helpen, ons motto was niet voor niets “It’s all about the Afghan people”.
Bij zelfverdediging vervallen de Rules of Engagement, maar blijft het oorlogsrecht en dus zorgvuldigheid, van kracht. Dat hebben we ook ingevuld door ondanks de druk toch terughoudendheid te betrachten en gericht geweld toe te passen. De directe dreiging was er en zou aanhouden tot de volgende ochtend. In de tussentijd probeer je de situatie onder controle te krijgen en je tegenstander in verwarring te brengen door hem te overladen met uitdagingen; val hem aan in de rug; maak hem onzeker met storende vuren, val zijn commandocentra aan, etc. Om dat te begrijpen, moet je een vakman zijn, een militair professional, zoals we velen hadden in de TFU. Oorlogvoeren is geen spelletje. Het is een complexe samenspel van vakkennis, intuïtie, ervaring, analyse, risico’s nemen, inschatten, team work en verantwoording afleggen. We noemen het niet voor niets Krijgskunst!’

Hele duidelijke woorden, van een man die door de mensen aan wie hij leiding gaf omschreven wordt als een kundig, tactisch sterke leider.