Iedereen heeft wel eens te maken met een gevoel van negativiteit. Wanneer dingen niet lukken of als je jezelf niet eerlijk behandeld voelt. Ook ik heb dat meegemaakt en ook zeer zeker in mijn militaire carrière. Maar ook hier kun je dingen van leren.

Het is 2011, na vele jaren vechten tegen de dienstongeschiktheid heb ik met moeite de Koninklijke Militaire School en de Functieopleiding logistiek afgerond. Logistiek, omdat Infanterie helaas niet meer mogelijk was door mijn verwondingen die ik opliep tijdens mijn uitzending in Uruzgan in 2007.

Tijdens de kennismaking met mijn eenheidscommandant vertel ik mijn verhaal. Lichamelijk ben ik niet meer wat het was en daarom moet ik een beetje uitkijken met mijn fysieke belasting. So fa, so good. Ik had er zin in. Ik was zeer blij om bij een manoeuvre eenheid terecht gekomen te zijn, omdat dit hetgeen was waar mijn hart lag.

Maar na de zoveelste oefening begon het me toch een beetje tegen te staan. Mensen waren mooie (schiet)oefeningen aan het draaien en kwam iedereen broodjes bal langsbrengen. Ook mijn been waar ik in 2007 gewond aan was geraakt werkte steeds minder mee, waardoor ik ook mentale problemen begon te krijgen. Op een gegeven moment besloot de commandant ook nog eens dat iedereen mee MOEST doen met een onderdeel van het CLAS bokaal. Dit is een wedstrijd met verschillende sportonderdelen tussen alle landmachteenheden. Ik had mij niet ingeschreven, omdat ik bang was dat mijn been dit niet zou trekken.

Op een gegeven moment stond ik s ’ochtends voor het appél koffie te drinken met een paar collega’s. Tot de eenheidscommandant langs kwam. Hij zag mij staan en vroeg mij au public: “Zo sergeant Grinwis… Voor welk onderdeel van het CLAS bokaal heeft u zich als voorbeeld onderofficier ingeschreven?” Waarop ik antwoorde: “Nou commandant… U weet van mijn situatie dus ik sla deze over.” Daar kreeg ik als antwoord op: “Laat dat voorbeeld dan maar weg.” En hij liep weg.

Kon ik dit op dat moment relativeren? Uiteraard niet en ik ben ook heel lang en erg boos hierover geweest, maar op een gegeven moment ben ik dingen in zijn perspectief gaan zien. Dit is een belangrijk momenten in mijn militaire carrière geweest. Ik kwam er eindelijk achter dat het gewoon niet meer ging. Mijn lichaam kon niet meer en mentaal was ik op. Hierdoor heb ik uiteindelijk een herkeuring aangevraagd en ben ik dienstongeschikt verklaard. Ondertussen ben ik in behandeling gegaan voor de dingen waarover ik boos was: De nazorg van mijn eenheid na mijn gewond raken en de opmerkingen die ik van mensen naar me hoofd geslingerd kreeg door onbegrip en zich niet kunnen verplaatsen mij.

Was het een kut opmerking? Ja dat was het zeker en het was zeker niet integer naar mij toe. Zou ik het zelf op deze manier hebben gebracht? Zeer zeker niet, maar deze opmerking heeft me wel laten inzien dat ik geen militair meer kon zijn. Hierdoor heb ik eindelijk de stap gezet om een opleiding te gaan doen en buiten Defensie te gaan kijken. Mede door deze opmerking heb ik besloten mijn groene pak uit te trekken en verder te kijken. Hierdoor heb ik nu een prachtige baan al informatie manager bij Defensie en kan ik nog steeds van waarde zijn en nog belangrijker mezelf ontwikkelen. En daar ben ik hem stiekem toch wel een beetje dankbaar voor.