‘Hé, jij bent die gast die een AT4 (een antitankwapen red.) afschoot zonder te kijken en toch raak schoot!’
Het moet in de aanloop naar SFOR5 toe, tijdens een schietoefening met de AT4, zijn geweest dat ik die opmerking naar me toe kreeg.
Als militair mocht ik regelmatig zo’n ding af vuren. De kracht die bij zo’n schot vrij komt gaf me telkens weer een kick, dus ik schoot er graag mee.
Tijdens een oefening in Duisland was het weer zover. AT4 schieten. Halverwege een aanval lagen we in een linie bij een open veld. Daar kregen we te maken met aanvallende tanks(oftwel schietschijven in de vorm van een tank) . De schone taak aan de AT4 schutters om deze dreiging uit te schakelen.

Dus wij lagen daar in linie, de ’tanks’ doemden op en ik haalde de AT4 tevoorschijn. Kalm legde ik aan, richtte, drukte de knoppen in en… niets. Nog eens, nog eens niet.
Ondertussen lag enkele meters verder ons sergeant tekeer te gaan.
Dus ik liet het bedieningsmechanisme los, keek opzij om te roepen dat het ding niets deed en… Op dat moment ging deze vanzelf af.
Dus ik was die kerel die niet keek en toch raak schoot… Zo ongeveer dan.

Het vervelende van verhalen is dat eenmaal in de wereld, ze zich nog lastig laten ontkrachten. Zeker als dit verhaal eenmaal in de media is verschenen.
Of het nu gaat om de val van Srebrenica, het zogenaamde geweld van Nederlandse militairen in Afghanistan of welk verhaal er ook geschreven wordt. Terug komen op de waarheidsgehalte van een verhaal gebeurt maar zelden.
Het lastige daarentegen is, dat als het in de krant staat, het voor veel mensen de waarheid is. Als de media het zegt, dan moet het kloppen. Dat het nieuws gemaakt wordt door mensen, die soms ook vooringenomen zijn en zaken vanuit hun relatieve eenzijdige referentiekader bekijken wordt daarbij buiten beschouwing gelaten.
Dat maakt het lastig. Zeker met de aanwezigheid van social media, waar emotie regelmatig zegeviert over verstand.

Wat kun je nog geloven en wat juist helemaal niet. We leven in een wereld waar het vergaren van de juiste informatie steeds belangrijker wordt. Anderzijds is een mening nog nooit zo gemakkelijk vervormd tot een feit als in het huidige internet tijdperk.

Toen ik die knul destijds vertelde dat zijn verhaal grotendeels klopte, maar dat de granaat in werkelijkheid ergens onderweg in het gras terecht kwam, keek hij me aan of ik gek geworden was. Hij had dit verhaal toch immers zelf gehoord?
De hardnekkigheid van een verhaal.

Hoewel het een leuke anekdote is, zit er weinig nieuwswaarde in mijn verhaal. Toch geeft het te denken. Er was een tijd dat mensen de waarheid belangrijker vonden dan het verhaal. Dat moet toch voor journalisten zeker de reden zijn geweest dat ze dat werk gingen doen?
Mij doet het afvragen wanneer de volledige waarheid achterhalen weer gaat zegenvieren boven het halen van de deadline.