Waarom trots?
Heel lang heb ik me afgevraagd waarom ik mezelf trots moest vinden. Ik had namelijk niet zoveel bijzonders gedaan. Gewoon mijn werk en toevallig stond ik op de verkeerde plek op de verkeerde tijd en raakte gewond. Maar dit is toch geen reden om trots te zijn?
Soms wordt er weleens een opmerking gemaakt over mijn medailles en insignes. Er wordt dan gezegd: “Daar zul je wel trots op zijn?” Eerlijk gezegd ben ik niet trots op mijn medailles. Wat ze wel doen is een verhaal vertellen. Een verhaal van een jongen van 21 jaar die met zijn maten naar Afghanistan ging. Daar beleefde hij een geweldige tijd, maar keerde gewond terug. Hij verloor een van die maten en waar meerdere maten liepen schade op. Waarom zou ik hier trots op zijn? Dit maakt mij geen goede of betere militair of persoon. Het is me gewoon overkomen.
Maar sinds kort weet ik waarom ik trots ben. Ik kreeg een PM op Facebook van Ken van Geijlswijk en vroeg of ik bij hem in de podcast wilde komen. In eerste instantie zei ik nee en na aandringen van Ken zou ik erover nadenken. De tijd om na te denken zou ik niet nemen, want mijn besluit stond vast. Totdat Ken mij vertelde hoe hypocriet het was (Ik reageerde op bijna elke podcast hoe goed het was dat die mensen hun verhaal deden) om het zelf niet te doen. Mijn verhaal moest verteld worden, vond hij. En zo geschiede het dat ik in de podcast met Ken kwam.
In deze podcast kwam ik erachter dat ik toch wel een klein beetje trots was op het Veteraan zijn. Dat was op het moment dat ik realiseerde hoe trots ik op mijn maten ben, de geneeskundige mensen en iedereen die ons op dat ene moment op 10 juli 2007 geholpen hadden. De realisatie dat ik mijzelf, net als hen Veteraan mag noemen.
Later ben ik dit breder gaan trekken en werd ik steeds trotser op al mijn collega’s in het missie gebied: De mensen die ons eten verzorgde, de mensen die luchtsteun gaven als het nodig was, de mensen die onze voertuigen bijtankte en iedereen die ik vergeten ben die een bijdrage geleverd heeft. Het maakt niet uit wanneer en hoeveel keer je weg bent geweest bent, ik ben trots op je en ik ben trots dat ik met net als jou veteraan mag noemen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Mooi geduid Roy! Trots op elkaar.
Zolang we trots op elkaar zijn, mogen we ook trots op onszelf zijn.
Roy, je verdient het 3dubbelendwars om trots te zijn.
Een prachtig verhaal. Zo waar. Ik ben ook beretrots op mijn medailles. Alleen in dit opzicht, niet op Nederland. Er zitten 3 buitenlandse bij. 2 Koreanen en 1 Amerikaanse. Die Amerikaan, (Bronze Star met letter V) toen een Amerikaanse officier die bij ons op de buitenpost als artillerie observer zat, hoorde dat ik 22 Nederlandse levens had gered, vroeg hij de commandant : die persoon zal dus wel.gedecoreerd worden. Waarom? Vroeg de commandant. Hij heeft gewoon zijn plicht gedaan. Oh, zei die officier, dan gaan wij dat wel doen, met uw goed vinden. Vandaar die Bronze Star.
Dankje Ton!
Ik ben blij dat de Amerikanen de noodzaak wel zagen en jou de eer gaven die je verdiende en nog steeds verdiend!
Mede namens jouw generatie wordt daar gelukkig hedendaags een stuk beter mee omgegaan.
Super dat je dit zo doet, een medaille vertegenwoordigd een verhaal dat zo veel belangrijker is dan de medaille zelf. Ik ben ook trots op jou dat je de stap hebt genomen om je verhaal te doen, en ik hoop dat je dat blijft doen.
Het lijkt me een mooi idee een keer persoonlijk met je te spreken.
Fijne zondag Roy,
Met vriendelijke groet,
Jordy Hilt
Dag Jordy,
Bedankt voor je mooie woorden.
Hoe kan ik je bereiken om een keer te gaan zitten?
Groeten,
Roy.
Mooi gezegdt
Dankje Sander!