Zodra je uitgezonden wordt in het kader van een vredesmissie, weet je dat het risico bestaat dat je gewond zult raken, fysiek danwel psychisch of zelfs niet levend terug zult keren.
Het is het risico dat je neemt wanneer je militair wordt.
Je bent bereid om iets zeer waardevols op te offeren en er zijn helaas velen die dit offer ook echt hebben moeten brengen.
Gewond betekent niet verslagen.
Voorbeelden te over van veteranen die hun verwonding overwonnen om er veel sterker uit te komen.
Wat dat betreft spreken de Invictus games ook aan. Spelen waar  veteranen door hun prestaties een inspiratiebron zijn voor anderen.

Er is nog een categorie gewonde veteranen waar je eigenlijk weinig tot niets over hoort. Een fysieke verwonding wordt direct gezien en behandeld, de nazorg zit daar wel goed. Mentale verwondingen zijn lastiger, ze openbaren zich in de regel pas veel later. Hulp zoeken is voor veel veteranen met PTSS niet altijd een eenvoudige gebleken. Toch, de hulp is er.

Maar hoe zit het eigenlijk met veteranen die na hun actieve militaire diensttijd ernstig ziek zijn geworden?
In mijn peloton zat destijds een gozer. Dat was nu eens een voorbeeld voor anderen. Niet de grootste, niet de sterkste, niet de snelste en niet de fitste, maar wat zich ook voordeed… Hij was degene die voorop liep in de strijd. Wat een vechter.
Dit was nu eens echt zo iemand die geboren is om het legergroen te dragen. Iemand die iedere commandant er graag bij heeft.
Toen ik hem jaren later weer tegen kwam, bleek dat hij ongeneeslijk ziek was geworden. Gediagnostiseerd met een ziekte die in de regel binnen enkele jaren dwingt tot overgave. Hij strijd nog steeds dapper door. Ook hierin een voorbeeld voor anderen.
Wat me dan soms wel eens bezig houdt. Mijn maten van toen weten van zijn strijd, ik weet van zijn strijd. Maar verder? Wie nog?
Hoeveel veteranen zullen er zijn zoals hij?
En zijn omgeving? Zou die weten dat deze man ooit een krijger was die anderen inspireerde? Het geeft te denken.