Lang voordat ik aan een baan bij de Landmacht dacht en een aan deze baan verbonden uitzending, werden er vele Nederlanders uitgezonden naar Libanon. De stofwolken van de explosie waren nog niet neergedaald en links en rechts ontstonden initiatieven van veteranen die naar Libanon uitgezonden waren geweest. Zoals velen van ons ervaren kruipt het land van uitzending onder de huid en in je hart. Ongelooflijk om te zien hoe met beperkte middelen container na container werd gevuld en met behulp van VOC Den Bosch-Brabant Noord en Defensie de organisatie Containers of Love al snel vele containers met hulpgoederen naar Beiroet konden worden verstuurd.

Tegen het einde van de actie werd ik benaderd door onze secretaris Conny (van Veterans for Animals red.) of het een idee was om voer en dierenbenodigdheden in te zamelen want ook de dierenwereld was hard getroffen in de stad waar dier en mens het al zwaar had voor de explosie. Het verzoek was bij haar gekomen vanuit de dierenarts van Four Paws International Amir Khalil, de man die afgelopen jaar samen met Cher het nieuws haalde toen zij de eenzaamste olifant redde. Eigenlijk liep de inzameling van hulpgoederen al ten einde dus wat te doen, kon het nog op tijd mee voor de directe hulp in september? De vraag was ook kunnen wij dit als Veterans for Animals? Mijn persoonlijke kennis over containers ging niet verder dan kiezen of ik groen of zwart buiten moest zetten.

Maar al snel komt de vraag, als wij het niet doen, wie dan? Wat ook meespeelde was het respect voor de mannen en vrouwen die voor Four Paws in de meest moeilijke omstandigheden en landen zich dagelijks inzetten voor dierenwelzijn, wie zijn wij dan om nee te zeggen?

En dat deden wij dus ook niet, er werd contact gelegd met de organisatie Containers of Love om ook een container voer te verschepen. Een organisatie die zelf ook in de kinderschoenen stond en ook door passie gedreven was, maar vaak al doende moest leren. Beide partijen, niet gehinderd door al teveel kennis van de bureaucratie en de vele valkuilen en misschien maar goed ook, want wat in een maand geregeld zou moeten zijn werd een proces van bijna 6 maanden!

Nadat wij besloten hadden om dokter Amir Khalil te helpen kwamen in eerste instantie de donaties niet op gang. Hier kwam de eerste hindernis, de containers gingen al richting Beiroet en dit betekende geen voer in september. Op het moment dat containers het schip opgingen kwamen daar ineens in rap tempo de donaties van links en rechts. Eerst een partij blikvoer en rap gevolgd door pallets en ook het dierenasiel Walcheren kwam met karrevrachten vol dierenbenodigdheden af. Letterlijk een dag na de uiterste laaddatum hadden we een container vol. Echter geen container maar ook geen locatie om op te slaan en daarnaast ook nog een onzekere datum qua verscheping. Je bent dus even blij maar dan komen de zorgen, gelukkig niet voor lang want al snel kwam daar de hulp vanuit Veteranenland. Jan-Willem reed tot 2 keer toe met een paardentrailer half Nederland door en heeft elk zakje voer 3 keer in zijn handen gehad. De locatie voor opslag was ook snel geregeld door Hondenopvang Stella welke mede gerund wordt door Libanon veteraan Aris.

Eindelijk breekt dan de dag aan dat wij eind oktober 2020 de container kunnen laden. Tijdens het wachten op de container gebeurde er van alles, de vervoerder was ineens onbereikbaar, hij bleek vanwege een ongeluk in coma te liggen, bijna elke dag veranderde de eisen aan de uitvoerpapieren (welke in Libanon sowieso de prullenbak in zouden gaan toch moesten die erbij). Uiteindelijk wilde de nieuwe vervoerder het niet laden en na een laatste versie papieren toch weer wel…
Toen moesten we ineens belasting betalen welke in adem weer werd kwijtgescholden.

Kortom chaos, zeker voor onervaren veterans als het op dit onderwerp aankomt. Op dit moment wilde de organisatie die ons gevraagd had de handdoek in de ring gooien, als een ervaren organisatie dat aangeeft zou je daar conclusies aan kunnen verbinden dat Beiroet echt een brug te ver was. Gelukkig zitten Veterans for Animals niet zo in elkaar en uiteindelijk komt daar dan toch de dag dat de container vertrekt. In november komt hij aan en het lijkt dan een kwestie van tijd voordat de dieren hun voer gaan krijgen, uiteindelijk gebeurd dit pas afgelopen week midden februari 2021.

Nadat de container aankomt begint het gesteggel tussen lokale partijen over invoer waarbij allerlei factoren meespelen die vele van ons op uitzending meemaken. Het resulteert uiteindelijk in oneindig veel appjes tussen mij met personen in Oostenrijk, Pakistan, Egypte, Nederland en Libanon. Letterlijk 79 mails gespendeerd om plooien glad te strijken. Uiteindelijk lijkt het erop dat de container terug moet naar Nederland, waarop ik aangeef dat het te hopen is dat het consulaat van Libanon in Nederland veel huisdieren heeft. Hoezo wordt er gevraagd, nou als de container terugkomt laad ik hem daar voor de deur uit.

Of dit geholpen heeft weet ik niet maar daarna begon er toch beweging te komen mede door de hulp van Containers of Love en dokter Mir Khalil.

Een lang verhaal, maar het is een kijkje achter de schermen van een actie die je uiteindelijk heel blij maakt. Want zodra je de foto’s ziet van de dankbare dieren waarvoor je het doet  is elke hindernis vergeten.

Dank aan allen die geholpen hebben want er zijn toch maar eens 3000 dieren geholpen met 11 ton ingezameld voer.

Ik sluit af met mijn Regimentscredo, volo er valeo. Willen is kunnen