Edwin de Wolf was in 1994 groepscommandant (sergeant) bij de C-Cie 12 Infanteriebataljon Luchtmobiel, toen hij tijdens de missie United Nations Protection Force in de Potocari, enclave Srebrenica op een mijn stapte. Edwin, je raakt hierbij zwaargewond?
Inderdaad. Na de explosie was ik tijdelijk blind en doof. Ik schreeuwde het uit van de pijn en was in paniek. Het duurde ook even voordat de mannen bij mij waren. Achteraf duurde dit een paar minuten, maar het voelde aan als uren. Ik voelde op een gegeven moment getrek aan mijn lichaam en uitrusting maar kon niet plaatsen wat er was. Op het moment dat ze echt aan de gang gingen om eerste hulp te verlenen, hoorde en zag ik weer.
Het tijdelijk blind en doof zijn zorgde dan voor paniek en angst. Daarna kwam het moment dat ik weer kon zien en mijn emoties overgingen in de angst om dood te gaan.
Ik zag dat mijn been compleet kapot gerukt was en in mijn linker bovenarm zat een slagaderlijke bloeding. Daar ben ik echt bang door geweest. Op dat moment heb ik mijzelf echt gedwongen om niet weg te vallen, ben ik gaan knokken. ‘Blijven ademen Ed,’ zei ik tegen mijzelf, ‘blijven ademen.’
Uiteindelijk hebben ze mijn kapotte been tot boven de knie moeten amputeren, maar ik overleefde het dankzij de inzet van mijn mannen.

Na je revalidatie was alles anders, werd je van militair, burger in dienst. Was het lastig om die knop om te zetten?
Dit had veel tijd nodig. In eerste instantie dacht ik het zelf wel op te kunnen lossen. Niemand zou mij toch begrijpen. Uiteindelijk merk je dat dat niet werkt. Je duwt de mensen dicht bij je alleen maar van je af. Nee ze zullen me nooit begrijpen maar kunnen wel een schouder bieden en er voor je zijn. Ook kunnen ze je aanhoren zonder een oordeel te hebben. Gewoon er zijn voor je.
En je bewust neerleggen bij de situatie zoals die is.
Uiteindelijk heb ik veel aan het thuisfront en de mensen om mij heen gehad. Maar vooral had ik iets aan de professionele hulpverlener. Ik zag deze man als een coach die mij ondersteunde in het mentale herstel.
Dat koste veel moeite en het was erg emotioneel, maar ook hier kwam ik weer uit.

Als je kijkt naar wat je nadien nog allemaal hebt gedaan, dan spreekt daar kracht en positiviteit van uit. Toch kan ik me voorstellen dat je jezelf niet altijd positief hebt gevoeld. Hoe deal je daarmee?
Klopt.
Ik laat mijn verdriet altijd toe. Tot op de dag van vandaag. Maar ik focus me op wat wel kan en niet op wat niet kan en ben blij dat ik er nog ben. Dat geeft mij de energie om positief te zijn.

Je staat klaar voor andere veteranen om te hulp te schieten indien nodig. Dat kost tijd en energie, geeft het je ook energie?
Dat geef mij zeker energie. Het is altijd mooi als collegae de draad weten op te pakken. Dat ze mij hiervoor als voorbeeld gebruiken mag en vind ik een eer.

En toen besloot je jouw levensverhaal toe te vertrouwen aan het papier. Spannend?
Ik vond het enorm spannend om een boek te schrijven. Het maakte ook wel wat onzeker. Want wie zit er op mijn boek te wachten?
Maar tijdens het proces en toen ik mijn verhaal las in boekentaal was ik om.
Met een dikke 6000 verkochte boeken ben ik ontzettend trots. Vooral wat mensen teruggeven is waardevol.

En terecht. Was er nog een bepaalde boodschap, die je met jouw boek aan de lezer mee wilde geven?
Je bent pas verslagen als jezelf opgeeft.
Je hebt altijd een kans.
Pijn is tijdelijk, opgeven is voor altijd.

Ook geïnteresseerd in het verhaal van deze winnaar? Je besteld zijn boek op:
www.edwindewolf.nl