Dick Norder
Dirk Norder is 52 jaar, woont samen met Mylene Wong, waarmee hij reeds 7 jaar een relatie heeft en heeft een twintigjarige zoon.
Als militair diende hij bij 17 painfbataljon Prinses Irene Brigade te Oirschot in de functie van chauffeur (YPR, Laro, 4 tonner, 10 tonner). Met deze eenheid nam hij deel aan die missie IFOR2 van juni t/m december 1996.
‘De tijd van mijn leven!’ is een uitspraak die je vaak hoort als ex-militairen het over hun diensttijd hebben. Herkenbaar?
Jazeker. Hele mooie tijd gehad. Het was mei 1994 dat ik opkwam voor mijn AMO in Schaarsbergen om beroeps te worden bij Luchtmobiel.
Ik dacht toen dat appeltje ga ik wel even schillen bij de Luchtmobiel.
Mijn idee was om daar uiteindelijk chauffeur te gaan worden, maar toen hadden ze alleen maar infanteristen nodig en geen chauffeurs.
Net in die periode kreeg ik een knieblessure en ik kwam terecht bij de oplap compagnie. Ik was bij de Charlie-cie opgekomen en kon dan na herstel doorstromen naar de Alpha (of als het tegen zat naar de Bravo) om alsnog mijn rode baret te halen.
Maar zoals ik al zei ik wou chauffeur worden en dat ging niet. Zodoende gesolliciteerd bij het 17de in Oirschot waar ik uiteindelijk YPR chauffeur zou worden.
Opleiding eerst in Harskamp en Piroc in Veldhoven toen nog.
Nadat ik de opleiding had voltooid, ging ik in september (of oktober ’94, dat weet ik niet meer zeker) naar het 17de in Oirschot.
Uiteindelijk werd ik chauffeur voor de Adjudant bij de Charlie compagnie en manusje van alles. Tevens ben ik bij de BEVO werkzaam geweest, als 4 tonner en 10 tonner chauffeur.
Destijds koos ik voor Defensie vanwege het samenwerken, de buddy, valkuilen bij mezelf ontdekken en het uniform, dat vond ik geweldig.
Het was ook een keuze om zo mijn horizon te verbreden en de eigen grenzen leren verleggen en verlengen natuurlijk. Ook dat is defensie, kijken voor jezelf waar je toe in staat bent. Om de opleidingsmogelijkheden niet te vergeten.
En het dienen van volk en vaderland niet te vergeten, want dat was het ook. Om daar waar nodig te vechten voor een betere wereld en zij die dat betwisten te berechten.
Begin 96 kwam de melding dat we van juni t/m december van dat jaar naar Bosnië zouden gaan in het kader van IFOR2.
Veel oefeningen ter voorbereiding volgden en uiteindelijk zat ik zes maanden in Skender Vakuf (zoals ik al zei, als manusje van alles).
Tijdens de uitzending heb ik gevraagd of het mogelijk was mijn contract te verlengen en om te zetten naar BOT. Helaas kreeg ik de mededeling dat ik te laat was, dit had ik moeten besluiten na het eerste jaar bij Defensie. In februari eruit was het advies, en drie maanden later weer solliciteren, had ik het toen maar gedaan.
Maar ik was trucker en het beviel wel, en had een beter inkomen dan bij Defensie dus trucker gebleven tot mijn spijt, nu achteraf.
De kameraadschap is wat ik in de burgermaatschappij heel erg mis. Het ikke, en de rest kan stikken is duidelijk aanwezig, met uitzonderingen daar gelaten natuurlijk.
Het samen met de neus dezelfde richting op staan, dat mis ik.
Samen kom je veel verder en door samen te werken zul je dat doel behalen.
En ik vind; het uniform heeft iets, het straalt iets uit, en dus kon ik morgen tekenen voor een terugkeer bij defensie? Dan deed ik het achter elkaar.
‘De tijd van mijn leven!’ is een uitspraak die je vaak hoort als ex-militairen het over hun diensttijd hebben. Herkenbaar?
Jazeker. Hele mooie tijd gehad. Het was mei 1994 dat ik opkwam voor mijn AMO in Schaarsbergen om beroeps te worden bij Luchtmobiel.
Ik dacht toen dat appeltje ga ik wel even schillen bij de Luchtmobiel.
Mijn idee was om daar uiteindelijk chauffeur te gaan worden, maar toen hadden ze alleen maar infanteristen nodig en geen chauffeurs.
Net in die periode kreeg ik een knieblessure en ik kwam terecht bij de oplap compagnie. Ik was bij de Charlie-cie opgekomen en kon dan na herstel doorstromen naar de Alpha (of als het tegen zat naar de Bravo) om alsnog mijn rode baret te halen.
Maar zoals ik al zei ik wou chauffeur worden en dat ging niet. Zodoende gesolliciteerd bij het 17de in Oirschot waar ik uiteindelijk YPR chauffeur zou worden.
Opleiding eerst in Harskamp en Piroc in Veldhoven toen nog.
Nadat ik de opleiding had voltooid, ging ik in september (of oktober ’94, dat weet ik niet meer zeker) naar het 17de in Oirschot.
Uiteindelijk werd ik chauffeur voor de Adjudant bij de Charlie compagnie en manusje van alles. Tevens ben ik bij de BEVO werkzaam geweest, als 4 tonner en 10 tonner chauffeur.
Destijds koos ik voor Defensie vanwege het samenwerken, de buddy, valkuilen bij mezelf ontdekken en het uniform, dat vond ik geweldig.
Het was ook een keuze om zo mijn horizon te verbreden en de eigen grenzen leren verleggen en verlengen natuurlijk. Ook dat is defensie, kijken voor jezelf waar je toe in staat bent. Om de opleidingsmogelijkheden niet te vergeten.
En het dienen van volk en vaderland niet te vergeten, want dat was het ook. Om daar waar nodig te vechten voor een betere wereld en zij die dat betwisten te berechten.
Begin 96 kwam de melding dat we van juni t/m december van dat jaar naar Bosnië zouden gaan in het kader van IFOR2.
Veel oefeningen ter voorbereiding volgden en uiteindelijk zat ik zes maanden in Skender Vakuf (zoals ik al zei, als manusje van alles).
Tijdens de uitzending heb ik gevraagd of het mogelijk was mijn contract te verlengen en om te zetten naar BOT. Helaas kreeg ik de mededeling dat ik te laat was, dit had ik moeten besluiten na het eerste jaar bij Defensie. In februari eruit was het advies, en drie maanden later weer solliciteren, had ik het toen maar gedaan.
Maar ik was trucker en het beviel wel, en had een beter inkomen dan bij Defensie dus trucker gebleven tot mijn spijt, nu achteraf.
De kameraadschap is wat ik in de burgermaatschappij heel erg mis. Het ikke, en de rest kan stikken is duidelijk aanwezig, met uitzonderingen daar gelaten natuurlijk.
Het samen met de neus dezelfde richting op staan, dat mis ik.
Samen kom je veel verder en door samen te werken zul je dat doel behalen.
En ik vind; het uniform heeft iets, het straalt iets uit, en dus kon ik morgen tekenen voor een terugkeer bij defensie? Dan deed ik het achter elkaar.
Zou jij jezelf omschrijven als trotse veteraan?
Dat zeker. Ik zou juist willen beginnen met zeggen dat ik trots ben, trots om te laten weten dat ik heb mogen dienen voor mijn land in een ander werelddeel..
Trots wat we daar hebben gedaan, trots dat we heelhuids terug zijn gekomen en trots fuselier veteraan te zijn van een geweldig Regiment.
Het is ook iets waar ik het redelijk vaak over heb. Als veteraan heb je geleerd uit te dragen dat je trots mag zijn op jezelf, en op een ander die zich inzet voor vrede en veiligheid, maar ook op anderen die je helpen met bepaalde dingen in je leven, en op de werkvloer.
Nu ben ik trots op het feit Veteraan te zijn, en dat laat ik vol trots zien op veteranendag. Sinds een jaar of drie mag ik detachementscommandant zijn voor ons kleine detachement van VVVGFPI Prinses Irene Brigade.
Ik had met toenmalig Commandant Martin Faas al een aantal keer besproken dat ik dit ambieerde.
Hij vond dat ik dat aankon en toen hebben we besloten dat ik dit ging doen.
Ik doe dat vol trots en dat is iets waar ik me graag goed op voor bereid.
Ik vind het geweldig dat het publiek op die dag een blijk van waardering geeft aan ons Veteranen en ben iedereen dankbaar die daar langs onze route staat.
Echt super trots op het feit mijzelf veteraan te mogen noemen, en trots op mijn mede Veteranen van welke missie dan ook.
Ja eens een veteraan.. altijd een veteraan, tot mijn dood blijf ik deze benaming met trots dragen en hopelijk doen dat velen met mij.
Zoals je ziet op de foto hieronder, loop ik ook in een militaire fanfare, de Band of Liberation uit Leiden, we doen veel optredens op herdenkingen bijvoorbeeld, met ook nummers voor veteranen, we zijn een graag geziene band bij de veteranen.
Wat is voor jou het missie gevoel?
De kameraadschap, het op elkaar letten, in de goede zin van het woord, weten dat je kunt vertrouwen op een ander mocht je iets overkomen.
Voor elkaar iets betekenen, onder collega’s, maar ook voor je omgeving, in een land dat door oorlog is verscheurd het verschil maken, en laten zien dat ondanks dat je verschilt van elkaar, je gewoon naast elkaar kunt blijven wonen, werken en leven. En er vrede kan zijn mits je elkaar respecteert.
Op missie gaan naar een land dat verscheurd was door oorlog, heeft mij een andere kijk op het leven opgeleverd. Ik heb gezien dat je er voor elkaar moet blijven zijn, voor vrede moet vechten, het komt immers niet vanzelf!
De uitzending heb ik als zeer prettig ervaren, samen overleven in een onbekend gebied, met onbekende gevaren en de bijbehorende mensen, zelfs emotioneel geweest toen we weer naar Nederland teruggingen.
Mooi om te zien, die betrokkenheid. Zeg, ben je eigenlijk nog wel eens terug geweest, Dirk? Naar Bosnië?
Nee ben nog nooit terug geweest, maar het toeval wil dat er voor dit jaar, 25 jaar na dato, plannen zijn om terug te gaan.
Kijken hoe het er nu bij staat, met trots laten zien aan mijn vriendin waar ik gelegerd was en proberen uit te leggen wat we daar deden.
Ik probeer dat nu ook, maar misschien komt het verhaal beter over als je ter plaatse bent.
Gaan mensen van jou horen dat defensie een goeie carrier keuze is?
Nou voor heel veel jeugd zou ik zeggen: ‘Ga het doen.’
Daar leer je samenwerken, daar leer je dat iedereen gelijk is. Zwart, wit, geel, bruin, geslacht, politieke voorkeur, geloof, seksualiteit… Allemaal niet relevant, wie je ook bent, bij defensie dien je samen te werken om dat ene doel te bereiken.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!