Op het moment dat Srebrenica viel, was ik volop bezig om de stap van dienstplichtige naar beroepsmilitair te maken. Amerika werd getroffen door een hittegolf, waarbij de temperatuur gedurende vijf dagen de 40 graden bereikte, Irak gaf toe dat er een biologisch wapenprogramma bestond en verder..? Vrij weinig eigenlijk.
Het nieuws werd gedomineerd door de genocide het voormalig Joegoslavië. De eerste helft van de ‘90’s werd ging vooral over Irak en de daar woedende Golfoorlog, Joegoslavië leek toch meer bijzaak.
Daar kwam in een klap verandering in toen de blauwhelmen in Srebrenica verraden werden en duizenden onschuldigen vermoord.
Wat beide landen gemeen hebben is dat het voor de argeloze televisiekijker haast leek alsof de in die landen wonende mensen oorlog heel normaal vonden. De media had en spelen daar in die zin een rol in, die niet altijd recht doet aan de normale bevolking van die landen.
Tijdens de AMO (Algemene militaire opleiding) tot beroeps, waaraan ik (samen met een groep goeie mensen, maar daar kwam ik later pas achter) op 4 september 1995 begon, was al duidelijk dat wij opgeleid werden om een kleine jaar later uitgezonden te worden naar de Balkan.
Toen het in juni 1996 zover was, voelde ik mij voorbereid, maar toch niet helemaal.
Want, hoe zou de bevolking nu echt zijn? Hoe zou er op onze aanwezigheid worden gereageerd?
We kwamen op de eerste dag aan in het Kroatische Split, een typische Middenlandse Zee badplaats, waar nauwelijks te merken was dat er oorlog in het gebied was geweest. We verbleven een nacht in een toch wel luxe hotel en zeker op dat moment voelde het bevreemdend dat we de volgende dag kennis zouden maken met een land dat de wonden van de oorlog nog druk aan het likken was.

Dat bleek de volgende dag we, toen we met bussen op weg gingen. Onze base bevond zich bij de Bosnische stad Jajce. Op weg daarheen waren de sporen van oorlog steeds duidelijker zichtbaar. Evenals de prachtige natuur, maar ook de achtergebleven kwaliteit van de wegen.
Onze base bevond zich een stuk buiten de stad, langs een weg en tegenover het kamp een weg die de bergen in leidde.
Een van de taken die wij daar hadden, was het lopen van patrouilles. Onze sergeant was een gezellige Limburger. Heel lang duurde het dan ook niet voor we kennis maakten met Jajce zelf. Een schitterende stad, met op de top een oude Middeleeuwse burcht en aan de voet prachtige watervallen. Echt zo’n stad waar je op vakantie zou moeten willen gaan.
Wij liepen door het centrum van Jajce en wat we zagen waren mensen. Moeders, vaders, kinderen, pubers, bejaarden, buren en vrienden. Hele gewone mensen. Net als thuis.
Mensen die de verschrikkingen van de oorlog hadden mee gemaakt, maar vooral mensen die bezig waren met het leven van hun leven en blij zijn dat wij, de militairen van IFOR2 er waren.
De media lijkt maar weinig interesse meer te hebben in deze en andere Bosnische steden, terwijl er zoveel mooie gebieden te vinden zijn en een land ook zonder oorlog best interessant is.

Hoe anders lag het met die media interesse in 1995 toen Srebrenica viel? De blauwhelmen werden door de modder gesleurd om duidelijk te maken hoe zij hadden gefaald.
Dat de media die rol op zich nam en tot op de dag van vandaag weigert toe te geven dat zij wellicht fout hebben gezeten bij hun berichtgeving is een ding.
Dat de politiek niet thuis gaf, toen zoveel blauwhelmen thuis kwamen en op louter onbegrip konden rekenen? Dat is toch een ander verhaal.
Zeker als je gaat kijken naar artikel 92, lid 2 uit de grondwet. Hierin staat beschreven dat het opperbevel over de krijgsmacht bij de regering ligt. Deze heeft de politieke leiding over de inzet van de krijgsmacht. Door zo nadrukkelijk geen verantwoordelijkheid te nemen voor de val, liet de toenmalige regering haar manschappen vallen. Ook zij waren gewoon mensen, die naar de Balkan waren gestuurd omdat ze een rol zouden spelen in vrede en veiligheid. Grote tirannen, domme vechtjassen, onzekere meelopers en kleine etterbakjes zul je altijd en overal blijven houden. De meeste mensen zijn gewone mensen, die met hun geliefden een plek willen hebben om zichzelf te zijn.