Hoe ga ik hier eigenlijk kleur aan geven? Die gedachte kwam vrij snel naar boven, nadat ik aan ‘De trotse veteraan’ begon. Tot dat moment had ik me nog niet beseft hoe weinig veteraan gerelateerde foto’s ik bezat. Zoals wel vaker het geval is met mijn schrijverij, begon ik eraan, voor ik daadwerkelijk had bedacht hoe het er dan precies uit zou moeten zien.
Geen probleem natuurlijk.
Bij Nationale Veteranendag, waar ik sinds enkele jaren vaste bezoeker ben, zou ik tenslotte meer dan voldoende foto’s kunnen maken. Dat ging goed komen.
Waarbij ik er gemakshalve maar aan voorbij ging dat we op dat moment in de eerste Corona golf zaten, waarbij geheel 2020 (hoe makkelijk is het toch achteraf praten) in het teken van deze pandemie zou staan.
Tot zover de mooie gelegenheden om foto’s te maken en te gaan plaatsen.

Al snel bedacht ik me dat foto’s ook kunnen afleiden. Van het verhaal of beter gezegd, van de vele verhalen. Wie kan beter over veteraan zijn vertellen dan een veteraan?
In Veteranen praat hebben al enkele veteranen hun verhaal gedaan en dit zijn stuk voor stuk mooie verhalen geworden. Over kleur gesproken.
Met ieder verhaal dat aan de site wordt toegevoegd wordt meer en meer duidelijk gemaakt wat het veteraan zijn inhoudt.
Verhalen waaruit blijkt dat mensen in dienst gingen enerzijds vanwege het avontuurlijke karakter, maar niet minder om een steentje bij te dragen aan vrede en veiligheid. Verhalen die ook veel mensen zonder militaire achtergrond hebben bereikt.
Me dunkt. Tot nu toe bezochten mensen uit 30 landen de site, om te lezen over het onderwerp.

Vrede en veiligheid, ook voor mij was dat de reden om ooit voor Defensie te kiezen.
Pas geleden verscheen er een verhaal in de media, waarbij een ex-militair vertelde over ellende die zijn collega’s in Uruzgan begaan zouden hebben tijdens zijn missie.
Om eerlijk te zijn heb ik daar, als veteraan moeite mee.
Ik ga niet zeggen dat ik er iets van vind dat hij meer dan 10 jaar later nog eens gaat praten, of dat het bijzonder is dat hij verhalen verteld die je in de meest ruige oorlogsfilms nog niet voorbij ziet komen, dat het bijzonder is dat zulke zaken gebeurt zouden zijn, zonder dat de hogere legerleiding dit ooit gemerkt had. Mijzelf verwonderen dat deze meneer liever met de pers praat dan met vertrouwenspersonen bij Defensie? Nee hoor, ga ik niet doen.
Mijn afschuw uitspreken over een krant, die blijkbaar liever een eenzijdig verhaal plaatst, dan eerst terdege onderzoek te doen? Journalistiek beoogt immers feitelijk te zijn. Ga ik niet doen.

Wat ik wel weet is dit. Ik heb de eer gehad om met heel veel militairen samen te werken en hoogst zelden heb ik het gevoel gehad dat ik te maken had met mensen die hun baret en rang niet waardig waren. Nimmer heb ik het gevoel gehad samen te werken met potentiële moordenaars.
Vele militairen zijn de laatste decennia namens de Nederlandse staat op missie gegaan om hun deel te hebben in vrede en veiligheid, wereldwijd.
Daarbij lieten wij alles achter wat ons vertrouwd was, thuis, geliefden, vrienden, zonder de volle zekerheid ooit weer terug te komen. Zeker, de meesten van ons kwamen ook weer terug, zij het velen met mentale/fysieke schade. Te veel Nederlandse militairen verloren hun leven tijdens hun inzet. Ik had gezegd dat ik er niets van zou vinden en al helemaal niet verwondert of met afschuw vervult zou zijn? Sorry, ga ik toch doen.
Dat iemand het dus nodig vind om al die vrouwen en mannen, die zich in Uruzgan in hebben gezet een mes in de rug te steken, door op deze wijze de media te zoeken, voelt als een uiterst pijnlijk verraad. De media die, welk bewijs is er dan een bizar verhaal, zonder bron onderzoek verhalen plaatst en een hele groep mensen in een kwaad daglicht plaats, is bijna vernederend. Hoe meer ik over deze kwestie nadenk, hoe bozer ik wordt.
Toch wil ik het netjes houden. Veteranen zijn trotse mensen. Mensen die zich in hebben gezet voor vrede en veiligheid wereldwijd. Hun verhalen zal ik op deze site zal blijven delen.