Je vertelde dat jouw missie een grote invloed heeft gehad op je leven. Wil je daar meer over vertellen?
Wij waren patrouille aan het lopen op de Bazar in Deh Rawod en daar stond iemand tussen het publiek met een bomvest. Zeven collega’s raakten hierbij gewond, waaronder onze luitenant, die twee dagen later in het CMH te Utrecht overleed. Daarnaast kwamen er dertien locals om het leven en raakten er nog eens eenendertig gewond. De meeste waren helaas kinderen.

Bij mij vloog er een granaatscherf door mijn knieholte, die de zenuwen in mijn been beschadigde. Verder had de suïcider kogellagertjes in zijn vest zitten, waarvan er één dwars door mijn enkel ging, waardoor deze verzwakt is geraakt.
Na deze aanslag gingen zes man, waaronder ikzelf, op medisch repatriëring. De rest bleef achter om de missie af te maken.

Het was heel onwerkelijk allemaal en ook dat het de luitenant was. Hij was een echte leider, iemand waar je tegenop keek en die zijn zaakjes goed voor elkaar had. Het voelt voor mij alsof hij zijn leven op heeft opgeofferd voor ons, daarom probeer ik er zoveel mogelijk uit te halen en dingen doen die me gelukkig maken.

Mede doordat ik de dienst toch moet gaan verlaten en ik fysiek niet meer kon wat ik dacht te kunnen,  heb ik wel wat mentale dipjes gehad. Daar ben ik ook voor naar de MGGZ in den Bosch geweest en daar kwam uit dat ik tekenen van PTSS had. Hier heb ik nu medicijnen voor, zodat ik wat beter kan omgaan met mijn triggers.

Elk jaar rond 10 juli. Houden we met onze club en de ouders van de luitenant een herdenking bij zijn graf en drinken we een biertje met hem ( omdat dat de afspraak was als we thuis zouden komen ). Daarna eten we nog wat bij de ouders van de luitenant thuis. Dus we blijven altijd verbonden met elkaar. Ook al lopen we de deur niet plat bij elkaar, we zijn er altijd mocht één van ons dat nodig hebben.

Mijn vriendin werkte als verpleegster op de ROLE-2 in Kamp Holland, toen ik gewond raakte. Zij was ook degene die mij toen verpleegde.
Vijf jaar later ging ik carnaval vieren met een vriend van de KMS in Venlo en we spraken daar af. En toen kwam van het één het ander. Ondertussen hebben we drie kinderen zijn gelukkig samen.
We praten niet vaak over Defensie, maar je hoeft elkaar niet heel veel uit te leggen als je erover praat.

Dus ja, het klopt dat mijn missie mijn leven in grote mate bepaald heeft. In negatieve zin, omdat het ervoor zorgde dat ik uiteindelijk dienstongeschikt raakte en de dienst ga moeten verlaten.
Maar zeker ook in positieve zin. Ik kreeg een 2de kans en hield er uiteindelijk mijn vriendin en kinderen aan over. Dit zorgt ervoor dat het positieve overheerst.

Veel veteranen hebben na hun uitzending de behoefte om terug te gaan naar hun missie gebied. Ben jij ooit terug geweest?
Ik ben nooit terug gegaan, omdat dit gewoon te gevaarlijk is op het moment. Wel heb ik contact met een tolk die nog in het gebied zit en die heeft mij video’s en foto’s gestuurd van het gebied. Ook houd hij mij een beetje op de hoogte van de toestand daar.

Zou je mensen aanraden om bij defensie te gaan?
Iedereen moet doen waar hij gelukkig van wordt. Ik zou het nooit uit iemands hoofd proberen te praten, maar ik vind wel dat mensen goed ingelicht moeten worden. Over de positieve en leuke dingen, maar ook zeer zeker over de negatieve dingen…
Voor mij is het dubbel, omdat mijn zoon van 6 is helemaal gek van “papa’s werk”.
Ik zou liever willen dat hij iets anders gaat doen, maar nogmaals, ik zal hem nooit tegen houden als hij dit echt zou willen.

Als laatste zou ik nog toe willen voegen dat wij als jonge veteraan veel te danken hebben aan de oudere generatie veteranen. Voor mij voelt het als een plicht om er voor te zorgen dat zij het respect krijgen wat ze verdienen. Dit schoot er vroeger nogal bij in. Ook zij verdienen erkenning voor hun bijdrage aan vrede en veiligheid.

Je hebt absoluut gelijk, Roy. Bedankt voor die toevoeging en voor je openheid.