Jamal, je hebt een mooie loopbaan gehad bij defensie, maar tegenwoordig geen militair meer. Is dat moeilijk voor je?

Nee, dat klopt. Ik ben nu alleen nog veteraan en dat is inderdaad niet makkelijk. Ik mis het militair zijn met mijn hart. Helaas mag ik mijn droombaan door PTSS klachten niet voortzetten. Dat is ook de reden dat ik momenteel bij thuisbasis veteranen woon, voor mijn herstel.

Hoe kwam je ertoe om bij defensie te gaan?

Ik wilde militair worden voor de uitdaging en de wens om deel te deel nemen aan vrede en veiligheid in de wereld. Daarnaast wilde ik persoonlijk ook iets terug doen voor Nederland en om het rood-wit-blauw te verdedigen. Dat zit zo.

Mijn vader is van Marokkaanse afkomst, maar had geen band met Marokko hij zei altijd tegen ons dit is jullie land hier zijn jullie groot gebracht hier hebben jullie onderwijs gevolgd, medische zorg gekregen en gebruik kunnen maken van de Nederlandse welvaart. Ik ben dit nooit vergeten en dit heeft mij gemotiveerd om Nederland te verdedigen door in het leger te gaan. Mijn pa stond volledig achter mij en was zeer trots op mij, hij is inmiddels drie jaar geleden overleden ik mis hem dagelijks maar wat ben ik trots op die man. Door hem ben ik geworden wie ik ben.

Terecht, zo te horen. Over trots gesproken. Wat betekent het veteraan zijn voor jou?

Het is een eer om veteraan te zijn en iets waar ik inderdaad bijzonder trots op ben.

En heb je het daar wel eens over met mensen zonder militaire achtergrond?

Ja zeker. Ik praat regelmatig over het veteraan zijn. Sommigen begrijpen het wel en tonen respect en waardering voor hetgeen ik heb gedaan. Je leven in de waagschaal leggen voor vrede en veiligheid van anderen is iets dat erbij hoort. Helaas heb ik ook veel onbegrip meegemaakt van mensen die zich niet kunnen vinden in het militair zijn. Mensen die dan beweren dat het je eigen keuze was om in het leger te gaan en mensen te vermoorden. Deze groep snapt er niets van en haalt gelijk de dood erbij, puur omdat ze zich niet verdiepen in wat wij allemaal doen tijdens onze missies als militair/veteraan. Als gesprekken deze kant opgaan, stap ik uit het gesprek en ga verder met mijn eigen ding doen. Met zulk soort zwart/wit denken kan ik namelijk niets.

Verstandig. Je haalde de missies er bij. Wat is het meest bijzondere dat jij tijdens je missies hebt mee gemaakt?

Geen specifieke gebeurtenis. Dan is het vooral toch het gevoel. De samenhorigheid met collega militairen, de band die je met elkaar deelt. Vanwege mijn S2 status kan ik missie inhoudelijk verder niets vertellen.

Mocht iemand in je omgeving twijfelen om bij defensie te gaan. Zou jij dit aanraden?

Zeker zal ik dat doen. Ik heb defensie als organisatie en werkgever heel erg hoog zitten.

Klinkt goed. Jamal, bedankt voor je tijd. Veel kracht gewenst bij het verwerken van je verleden.