Melanie Giesen-Schuurmans is 41 jaar en woont met haar man in Asten-Ommel.

Melanie, je ging als zestienjarig bij defensie. Hoe was het om zo jong al militair te zijn?
Als ik het achteraf over zou mogen doen zou ik niet zo jong al de dienst in zijn gegaan.
Ik moest ineens, als puberend 16 jarig meisje, functioneren in een volwassen maatschappij…
Dat heeft natuurlijk voor tal van problemen gezorgd, je slaat toch een stuk van je pubertijd over wat natúúrlijk niet ten goede komt van je verdere ontwikkeling als volwassene.

Hoe zag jouw loopbaan bij defensie eruit?
Op 30 januari 1995 ben ik al 16 jarig meisje de dienst ingegaan en na mijn AMO ben ik terecht gekomen bij 17 Painfbat GFPI. Ik heb 12 jaar in dienst gezeten en heb al mijn functies vervuld bij dit mooie bataljon.
Ik ben als chauffeur Terrein meet dienst begonnen bij het 120 mm mortierpeloton. Hierna ben ik chauffeur geworden van de CC van de SSVOST-cie en als laatste ben ik nog bijna 7 jaar hulp administrateur geweest.
In deze 12 jaar ben ik 3 keer op uitzending geweest, te weten:

SFOR 1
SFOR 5
SFOR 13

Mis je het, werken bij defensie?
Ik ben dus niet meer als militair werkzaam maar wel als vrijwilliger binnen defensie. Sinds 3 jaar ben ik werkzaam als Regimentsvrijwilliger van 17 Painfbat GFPI, mijn oude vertrouwde thuisbasis. In deze functie ben ik 2 keer per week op de kazerne aanwezig en ondersteun ik de sie1 op het gebied van Regiments en veteranenzaken.
Erg blij was ik toen ik hiervoor benaderd werd want ik miste het militaire leven ontzettend.

Dat gevoel van gemis is voor veel oud-militairen herkenbaar. Wat deed jou besluiten om in dienst te gaan?
De reden dat ik ooit bij defensie gegaan ben is niet zo heel spannend. Op mijn 15e wist ik absoluut niet wat ik later wilde gaan doen of worden en heb toen uiteindelijk maar het bonnetje uit de TV gids opgestuurd om me aan te melden bij defensie. Gratis rijbewijs en studie leken me toen wel de juiste keuze….;-)

Een prima keuze en nu ben je veteraan. Wat betekent dat voor jou?
Dat ik Veteraan ben, daar sta ik persoonlijk nooit bij stil. Ik voel me ook niet echt een veteraan. Ik weet eigenlijk niet eens of er wel een echt gevoel bij hoort of zo, maar ik heb niet de neiging om met mijn oude baret en medailles ergens aan mee te doen of bij te gaan staan. Niet dat ik mensen die dat wel willen of doen hiermee in een hokje wil plaatsen hoor, maar ik denk dat zij meer het “veteraan zijn” voelen dan dat ik dat doe.
Ik heb het eigenlijk ook nooit echt over mijn veteraan zijn met mensen die niet in militaire dienst gezeten hebben. Wel vertel ik, als er naar gevraagd wordt wel eens iets over maar verder eigenlijk niet.

Heb jij een bijzonder moment van een van je missies die je wilt delen?
Het meest bijzondere dat ik tijdens mijn missies heb meegemaakt is de saamhorigheid die er iedere keer weer heerste. Zo bijzonder! Daar denk ik nog vaak met een beetje heimwee aan terug……

Mochten mensen in je omgeving twijfelen om in dienst te gaan, wat zou je ze dan vertellen?
Ik weet niet of ik mensen aan zou raden om bij defensie te gaan, daarvoor is alles nu te veel veranderd ten opzichte van vroeger.
Wel zou ik iedereen aan willen raden om lid te worden van een Veteranenvereniging. Het is zo ontzettend fijn om in contact te blijven met je maten van vroeger en ieder jaar weer even dat saamhorigheidsgevoel te ervaren en bij te kletsen op een Reünie of Veteranendag. Weten dat er altijd een plek/ mensen zijn op wie je even terug kunt vallen of met wie je even kunt kletsen over “toen” is heel prettig…

Melanie, bedankt en tot ziens bij een reünie of Veteranendag.